.png)
4 augustus 2025
Als je veel met iets bezig bent, zie je zo veel meer. Je krijgt niet alleen een bredere blik, het leven wordt er ook mooier en aangenamer van. Tijdens een ecologische inspectie op de Veluwe trof Michelle van der Vegt een klein bouwwerkje aan op een dode tak. Veel mensen zouden denken: een dode plant, weg ermee. Maar voor de bergveldwesp is het een perfecte plek om haar nest te bouwen. En dat is precies waar Michelle als adviseur ecologie bij KWS haar werk van heeft gemaakt: anderen laten zien wat de natuur te bieden heeft én hoe je je erover kunt verwonderen. Zelfs over deze kleine maar ingenieuze bergveldwesp.
Sommige mensen hebben die verwondering als kind al in zich. Bij Michelle kwam het pas later. Als klein meisje was ze nog helemaal niet zo in de ban van de natuur. Haar eurekamoment kwam na een aantal jaren werken in de verpakkingsindustrie. “Ik vond mijn eigen verpakkingsontwerpen terug in de natuur. Wat ik zó confronterend vond dat ik besloot om me om te scholen tot ecoloog. Ik wist gelijk dat ik de juiste keuze had gemaakt.” Van vervuiling naar verwondering: dat mag je best een mooi keerpunt noemen.
In haar werk onderzoekt Michelle of er op projecten beschermde planten of dieren zijn waar rekening mee gehouden moet worden. Ze adviseert hierover en zoekt steeds naar kansen om de biodiversiteit te versterken en natuurinclusieve omgevingen te realiseren. Ze wordt met haar collega’s vaker en vroeger in planvorming betrokken dan voorheen. “We moeten constant in gedachten houden dat we niet alleen met andere mensen leven, maar ook met talloze andere levende wezens.”
Veld inspiratie
Ze brengt dan ook heel wat uren door in de buitenlucht. Veldwerk, noemt ze dat. En ze zou het voor geen goud willen missen. Soms staat ze er nat en vies van de blubber. Maar ze voelt dan wel waar ze het voor doet. “Als ik in de natuur loop, fascineren mij vooral vragen als: Wat kunnen we leren van de bouwkunsten van andere soorten? Welke materialen, structuren of strategieën gebruiken zij? Wat nemen wij als mens daarvan mee? En hoe kan het dat we allemaal dezelfde wereld in kijken, maar allemaal iets anders zien? Ik word gedreven door die nieuwsgierigheid.”
Die verwondering had ze laatst ook weer, tijdens dat moment met de bergveldwesp. “Laagje voor laagje zag ik haar bouwen aan haar nest, als een soort miniatuurarchitect. Met houtvezels en speeksel maakte ze een soort papierpulp en daarmee vormde ze zorgvuldig haar broedcellen. En wist je dat ze niet zomaar een plek kiest? Ze zoekt een locatie op het oosten of zuidoosten, zodat het nest lekker opwarmt in de ochtendzon. En als het te heet wordt zorgt ze zelf voor verkoeling: met haar vleugels wappert ze frisse lucht naar binnen. Ook verzamelt ze waterdruppels, die ze over de broedcellen verspreidt – de verdamping zorgt voor extra koelte. Slim toch?!” lacht Michelle. “Stel je voor dat we nog meer zouden bouwen op basis van die structuren van de natuur.”
Anders leren kijken
Geen wonder dat mensen met een andere blik naar de natuur gaan kijken wanneer Michelle ze meeneemt het veld in. Kijkend, luisterend, vragend - en zich verwonderend. Met veel plezier en blinkende ogen zodra ze die verwondering bij anderen ook daadwerkelijk ziet. Want anders kijken kan verfrissend zijn. Je referentiekader rekt op, je ziet nieuwe lagen.
Deze zomer daagt Michelle je uit: trek eropuit met een andere bril. Niet letterlijk – al mag dat ook – maar met een andere manier van kijken. Sta even stil, want er is zóveel waar we dagelijks aan voorbijlopen, zonder het echt te zien. Zoals die dode tak, waar niemand naar omkijkt, maar waar het krioelt van leven. “Laten we ons wat vaker verwonderen over de ingenieuze bouwers van de natuur. Want de mogelijkheden die zij laten zien zijn eindeloos.”
